Πήγα λοιπόν σε ένα κέντρο ομορφιάς που έχει και τέτοια καλούδια, όπου είχα ξαναπάει για άλλη δουλειά κάποτε. Τι σκατά, δικός τους άνθρωπος είμαι, θα μου κάνουν και μια καλή τιμή, σκέφτηκα. Παπάρια.
"Έχετε ραντεβού;" με ρωτάει η νεαρά στη ρεσεψιόν. "Όχι, ήρθα να κλείσω ραντεβού" της απαντάω. "Θα περιμένετε" μου λέει. Στρώνομαι και περιμένω.
Αισθητικοί - πωλήτριες πηγαινοέρχονταν περπατώντας με δυσκολία πάνω στα ψηλοτάκουνά τους (ναι, σ' αυτά τα μαγαζιά δεν επιτρέπεται να φοράνε πιο χαμηλό από δωδεκάποντο) αλλά καμιά δε γύρισε να με κοιτάξει. Δυο τύποι, τύπου μάνατζερ, παρακολουθούσαν την κίνησή τους και μιλούσαν χαμηλόφωνα καμιά φορά μαζί τους. Σε κάποια φάση, αφού είχε περάσει μισή ώρα και είχα αρχίσει να κοιτάω προς την έξοδο, με πλησίασε ο ένας και με καλοσυνάτο χαμόγελο μου είπε ότι επειδή δεν έκλεισα ραντεβού, δεν μπορούν να με εξυπηρετήσουν άμεσα, αλλά σε πέντε λεπτά είναι η σειρά μου. Εγώ πάλι δεν τους είδα να έχουν και την τρελή δουλειά. Ποιος τρελός ξοδεύει για τέτοιες ιστορίες με τέτοια κρίση;
Στα πέντε λεπτά ακριβώς, με πλησίασε μια τύπισσα ντυμένη γιατρός. Μάλλον είχαν καταλάβει ότι στο έκτο λεπτό θα έφευγα τρέχοντας. Με έμπασε σε ένα γραφείο και μου ζήτησε να βγάλω τα παπούτσια μου για να μου κάνει λιπομέτρηση. "Δεν ήρθα εδώ για λιπομέτρηση" της δηλώνω, "σε όλους το κάνουμε" μου απαντάει. Άμα βρεις λίπος πάνω μου θα κάτσω να με χέσεις, σκέφτηκα καθώς ανέβαινα στο μηχάνημα.
Έβγαλε κι ένα έντυπο και σημείωνε εντυπώσεις απογοητευμένη. "Δεν έχεις καθόλου λίπος. Τι ύψος έχεις; Και τα κιλά σου για το ύψος σου είναι πολύ καλά. Καλά, δεν τρως;". "Το στομάχι μου ακόμα πονάει από το χτεσινοβραδικό ντερλίκωμα" της είπα, νομίζοντας ότι θα την αποτελειώσω. "Ναι, αλλά έχεις χαμηλή μυική μάζα" βρήκε να συμπληρώσει. "Ναι, είμαι τεμπέλα και δε γυμνάζομαι. Θα το κοιτάξω άλλη φορά, τώρα βαριέμαι" της το ξέκοψα. "Και τα μάτια σου δεν τα βλέπω καλά, έχεις μαύρους κύκλους". "Έχω τρεις μέρες να κοιμηθώ σαν άνθρωπος. Θα το διορθώσω". "Και το δέρμα σου στο πρόσωπο είναι αφυδατωμένο" έκανε διάγνωση εξ αποστάσεως με την πρώτη ματιά. Δεν της είπα να κοιταχτεί στον καθρέφτη που ήταν έτοιμο να σκάσει το δικό της. Αποφάσισα να είμαι ευγενική. "Ε, δεν είναι έτσι τα αφυδατωμένα δέρματα. Έχω δει πώς είναι" της είπα. "Θέλω να πω ότι είναι θαμπό" διόρθωσε. "Α, από την πολλή την πούδρα θα είναι. Είναι τόσο λιπαρό το δέρμα μου και γυαλοκοπάει. Αναγκάζομαι και βάζω τόνους πούδρας για να το συμμαζέψω". Κανονικά, θα έπρεπε να μου πεί ότι χρειάζομαι ρύθμισης λιπαρότητας. Μάλλον δεν υπάρχει στις θεραπείες τους. Ή έχουν μάθει να κάνουν σε όλες τα ίδια: Ενυδάτωση, μάτια, ρυτίδες. "Ρυτίδες δεν έχεις, αλλά έχεις μια χαλάρωση, αυτή η πτώση στα μάγουλα, που είναι κληρονομική". Τώρα την παραδέχτηκα. Πουτάνα κληρονομικότητα. Καλά που μου άνοιξε τα μάτια γιατί ήμουν έτοιμη να βρίσω την πουτάνα τη βαρύτητα.
Με πήρε και με πήγε στην ειδική. Επιτέλους, ήρθε η ώρα να ζητήσω αυτό που θέλω. Ζήτησα συγκεκριμένα και με κάθε λεπτομέρεια αυτό που θέλω. ΜΙΑ επίσκεψη, ΔΥΟ άτομα, κάτι από τα χαλαρωτικά τους. Ξέρω ότι υπάρχουν διάφορα. Από λουτρά της Κλεοπάτρας, για χαλάρωση στην μπανιέρα με τα καλούδια, από μασάζ διάφορα, κάτι παπαρίτσες με πέτρες, σοκολάτες και άλλα ανανεωτικά. Ήθελα ΕΝΑ από αυτά.
Μου βγάζει ένα πακέτο που περιλαμβάνει ΔΥΟ επισκέψεις για το δεύτερο άτομο ΠΕΝΤΕ για μένα και ΟΛΑ μαζί τα χαλαρωτικά τους. Στα 450 ευρά. Της εξηγώ και πάλι τι θέλω, μήπως και δεν ήμουν αρκετά σαφής την πρώτη φορά, ή μήπως τα ελληνικά μου δεν είναι καλά, ή μήπως ο λόγος μου είναι προβληματικός, βρε αδερφέ. Μου λέει ότι μου δίνει όλα αυτά γιατί η μία επίσκεψη είναι ακριβή. Φεύγει και πάει στους κυρίους που στέκονταν και κόβανε κίνηση, να τους ρωτήσει τι καλύτερο μπορεί να κάνει. Επιστρέφει και μου λέει ότι, επειδή είμαι εγώ και με συμπάθησε, η μία θα μου κοστίσει 170 ευρά. "170 ευρώ για δύο μασαζάκια; Υπάρχουν και φτηνότερα. Υπάρχουν μόνο φτηνότερα, αλλά σας προτίμησα επειδή σας ξέρω και επειδή είστε στο κέντρο και δεν έχω όρεξη να τρέχω αλλού" της δηλώνω. "Δεν είναι δύο μασαζάκια, είναι όλο το πακέτο" μου απαντάει. "Κάτι σε μεμονωμένο δεν πουλιέται σ' αυτό το μαγαζί;" συνεχίζω εκνευρισμένη. "Όχι, δε γίνεται έτσι" απαντάει με απόλυτα κατηγορηματικό ύφος.
Το κουλό στην υπόθεση είναι ότι κυνηγάνε τους πελάτες στο δρόμο. Τους αρπάζουν, τους ανεβάζουν πάνω και λυσσάνε για να τους πουλήσουν ένα ανάλογο πακέτο. Τους κάνουν και δώρο -λέμε τώρα- δοκιμή δωρεάν. Στο μεταξύ, οι πωλήσεις τους έχουν πιάσει πάτο, έμαθα από φίλη που δούλευε σε τέτοιο μαγαζί και απολύθηκε για αυτόν το λόγο. Κι εγώ, που πήγα με δική μου πρωτοβουλία, έφαγα μισή ώρα στην αναμονή και απαίτηση να αγοράσω αυτό που αυτοί ήθελαν. Επίσης, στα μαγαζιά που πουλάνε είδη πολυτελείας μέσα στην κρίση, αν δεν μπορούν να αρπάξουν το μεγάλο το ποσό, δεν καταδέχονται το μικρό. Έτσι μπράβο. Δε θα ξεπέσετε σε ψιλικατζίδικες δουλειές. Θα πάτε που θα πάτε αδιάβαστοι σύντομα, τουλάχιστον να πάτε με το κεφάλι ψηλά.
Ξεκουμπίστηκα. Πήγα παραδίπλα και αγόρασα σιντί με χαλαρωτική μουσική, διότι έχει και η χαλάρωση τα όριά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου