Πέμπτη βράδυ 20 λεπτά αργότερα. Στο ίδιο σημείο. Ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Αστυνομία δεν έχει φανεί. Το Α.Τ. Εξαρχείων βρίσκεται 5 στενά πιο πάνω. Προφανώς μας προστατεύουν τόσο πολύ από τους εγκληματίες αναρχικούς που απειλούν τη ζωή των κατοίκων της περιοχής, που δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με τίποτα άλλο.
Θυμάμαι κι άλλα περιστατικά. Σπάνε τζαμαρίες δίπλα από το σπίτι μου (δυο βήματα από το αστυνομικό τμήμα) και αστυνομία δεν πλησιάζει. Αρπάζουν τσάντα μπροστά στο σπίτι μου και αναλαμβάνουν δράση οι περαστικοί. Ευτυχώς, στα Εξάρχεια υπάρχει αλληλεγγύη και οι άνθρωποι καθαρίζουν μόνοι τους. Πλακώνονται πρεζόνια έξω απ' το σπίτι σου που γίνεται η διακίνηση, τους παίρνεις τηλέφωνο και σου ζητάνε να τους κάνεις περιγραφή. Για να τσακιστούν να έρθουν να το δούνε με τα μάτια τους, δεν υπάρχει περίπτωση.
Γυρνούσα ένα βράδυ αργά στο σπίτι μου. Πάλι στην εξωτική, πολυσύχναστη Μπενάκη. Έξω από ένα μπαρ, τρία κωλόπαιδα, αφού είχαν πιει τα άντερά τους, αποφάσισαν να γαμήσουν το σύστημα. Όχι ολόκληρο. Μόνο ενός αυτοκινήτου. Έσπασαν τζάμια και καθρέφτες. Δεν είχα κάρτα, ούτε σταθερό να καλέσω την αστυνομία. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ενοχές για αυτόν που θα ξυπνούσε το πρωί και θα αντίκριζε το διαλυμένο του αυτοκίνητο. Μετά σκέφτηκα ότι η αστυνομία δε θα ερχόταν ποτέ και μου έφυγαν. Στην Μπενάκη και τα περάσματα όσων κατεβαίνουν από το Στρέφη, απαγορεύεται η στάθμευση. Ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να βγάλει ο άλλος την καύλα του και την οργή του για το σύστημα, όταν έχει πιει κανείς δεν ξέρει τι. Παρεμπιπτόντως, η έξοδος του Στρέφη είναι στην Καλλιδρομίου. Όπως και η έξοδος του Α.Τ. Εξαρχείων. Κι έτσι όπως είναι στην ανηφόρα, έχουν και πανοραμική θέα. Αλλά σιγά μην κάτσουν ν' ασχοληθούν με το ποιος σπάει τι. Είναι αναρχικοί; Όχι. Απλώς, τα παιδιά ρημάζουν εξαρχειώτικα αυτοκίνητα.
Φεύγω από το σπασμένο εστιατόριο και κατεβαίνω τη Στουρνάρη. Έξω από το Πολυτεχνείο έχει κόσμο μαζεμένο. Πλησιάζοντας διαπιστώνω ότι δεν πρόκειται για κάποια κινητοποίηση. Προφανώς, είχε τόσο μεγάλη κίνηση στην παράλληλη Τοσίτσα, που δε χωρούσαν όλοι εκεί και κάποιοι μετακινήθηκαν. Πρώτη φορά βλέπω να γίνεται νταλαβέρι και στη Στουρνάρη. Αγοράζουν και τρυπιούνται μπροστά στα μάτια μου. Έχω ξεχωρίσει τα βαποράκια από τους χρήστες. Κι εκεί που ρωτάω πού είναι η αστυνομία σ' αυτή τη γαμημένη περιοχή, σταματάει ένα μπατσάδικο βαν. Ένας τύπος με στολή και βαρύ περπάτημα κατεβαίνει. Σκέφτομαι ότι θα τους διαλύσουν. Με τη σκέψη έμεινα. Αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο οι κάτοικοι, όπως το έκαναν και πριν από δύο χρόνια στην πλατεία. Ο αστυνομικός πλησίασε στο χώρο που γινόταν το νταλαβέρι, προφανώς διαπίστωσε ότι όλα κυλούν ομαλά και έφυγε. Αυτό ακριβώς που γίνεται και στην Τοσίτσα, στη διασταύρωση με την Μπουμπουλίνας. Όπου βρίσκεται η κλούβα που, υποτίθεται, φυλάει το Υπουργείο Πολιτισμού και πάντα δυο μπάτσοι στέκουν άγρυπνοι φρουροί στην είσοδο της Τοσίτσα όπου γίνεται η εμποροπανήγυρη.
Πριν από τέσσερα χρόνια, όταν κατέβηκα από την Κομοτηνή, επέλεξα να κατοικήσω στα Εξάρχεια. Τα διάλεξα για τα ανοιχτά μυαλά, τα κοινωνικά και καλλιτεχνικά κινήματα και τους ελεύθερους ανθρώπους (δηλαδή το αντίθετο των ναρκωτικών). Ήξερα ότι θα κινούμαι όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας χωρίς να φοβάμαι. Τα πράγματα άλλαξαν. Είμαι σίγουρη πλέον ότι, για κάποιο λόγο, τα Εξάρχεια πρέπει να γίνουν περιοχή όπου κινδυνεύει η σωματική σου ακεραιότητα. Το σχέδιο είναι οργανωμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου