ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ: Οι λαϊκάντζες του φέισμπουκ

Εντάξει, μερικές φορές, όταν μας αρέσει κάτι σε κάποιον τοίχο, θέλουμε να το δηλώσουμε. Είναι πιο εύκολο να το κάνουμε πατώντας ένα κουμπάκι, παρά να το εκφράσουμε με δικά μας λόγια. Είναι κι ότι δε βρίσκουμε λόγια να εκφραστούμε καμιά φορά.

Κι εγώ το κάνω. Πατάω καμιά φορά το κουμπάκι που γράφει "like" όταν περνάω από την αρχική μου σελίδα και βλέπω αναρτήσεις φίλων που με κάνουν να γελάω, να προβληματίζομαι, να συγκλονίζομαι, να αγανακτώ, ή απλώς να συμφωνώ. Και για να πω την αμαρτία μου, δεν κόβω φλέβα με τις κουλτουροφιλοσοφίες που κυκλοφορούν. Ούτε με τα τραγουδάκια. Εκτός κι αν είναι κανένα γαμάτο άσμα, ή αν συνοδεύεται με γαμάτη ατάκα. Πατάω το γαμημένο αυτό κουμπάκι όταν κάποιος γράφει ή ποστάρει κάτι που μου αρέσει πραγματικά. Αλλά, κυρίως, προτιμώ να μιλήσω γι' αυτό. Να πω την άποψή μου για να αρχίσει διάλογος, να πω μια μαλακία για να αρχίσει το γλέντι. Και το ίδιο φροντίζω να γίνεται και στο δικό μου τοίχο. Να γράψω κάτι για να μαζευτούν όσοι βρίσκονται εκεί γύρω εκείνη τη στιγμή και να αρχίσει το κουβεντολόι, ο προβληματισμός ή ο χαβαλές.

Άλλοι το δουλεύουν αλλιώς το σύστημα. Κάνουν ένα πέρασμα από τους τοίχους των φίλων τους και αφήνουν τα λάικ τους. Κι οι φίλοι τους ανταποκρίνονται με το ανταποδοτικό πέρασμα από τους δικούς τους τοίχους.

Τις τελευταίες μέρες, το φέισμπουκ μου κάνει προτάσεις φιλίας για άτομα που ήταν φίλοι μου και δεν είναι πια. Δεν ήταν πέφτουλες που δεν ανταποκρίθηκα στο πέσιμό τους. Δεν ήταν κάποιοι με τους οποίους υπήρξε παρεξήγηση. Ήταν άτομα που μου άφησαν τα like τους. Όμως εγώ, η μουλάρα, η τελείως άσχετη με τους κανόνες savoir vivre και το χειρισμό αυτού του εργαλείου κοινωνικής δικτύωσης, η εντελώς ανεπίδεκτη, δεν ανταποκρίθηκα.

Μίλησα και με φίλους που το δουλεύουν καλύτερα το εργαλείο. Και με έφεραν μπροστά σε προφίλ που μαζεύουν εκατοντάδες like με μια καλημέρα. Έμεινα άναυδη διαπιστώνοντας ότι μια καλημέρα αρέσει τόσο πολύ. Αν δε, δηλώσεις στους φίλους σου ότι η μέρα είναι πχ ηλιόλουστη και πόσο θα ήθελες να πίνεις τον καφέ σου στην παραλία, θα πλακώσει βροχή από like. Μου εξήγησαν, της άσχετης, ότι δεν είναι τυχαία αυτή η επιτυχία. Έχει γίνει η σχετική προεργασία. Το πρόσωπο της μέρας της ηλιόλουστης, για να πάρει τα 200 like, έχει αφήσει τουλάχιστον 400. Έτσι είναι οι σχέσεις σήμερα. Ανταποδοτικές. Ό,τι δίνεις, παίρνεις. 

Πρόσεξε τώρα πόσο άσχετα λειτουργώ. Μπαίνω στο φατσοβιβλίο, γράφω μια μαλακία, σχολιάζουν οι φίλοι, απαντάω κι εγώ, κουβέντα να γίνεται, τα είπα και πιο πάνω. Στο μεταξύ, κάνω κι ένα πέρασμα από την αρχική μου σελίδα. Βλέπω τα πιο σημαντικά νέα (ό,τι επιλέγει το φβ να μου ρίξει στα μούτρα) άμα πετύχω κάτι που μ' αρέσει, το δηλώνω ή το σχολιάζω. Κάνω μετά κι ένα πέρασμα από τα πιο πρόσφατα, που με τους φίλους που έχω, μου δείχνει τι έγιναν τα τελευταία δέκα λεπτά. Όποιος προλάβει δηλαδή. Δεν περνάω από τοίχους. Κάνω κι άλλες δουλειές εκτός από φεϊσμπούκινγκ. Γράφω, διαβάζω, ψαχουλεύω στο ίντερνετ, δουλεύω, έχω επαφή με κόσμο...

Γι' αυτό, αν θέλεις να σου αφήσω το like μου, στείλε μου ένα μηνυματάκι να μου το πεις. Από μόνη μου, δε νιώθω, το γίδι. Δεν έχω τρόπους, η μουλάρα η νταλικέρισσα. Πες το μου κι εγώ θα το κάνω. Είτε μου αρέσει αυτό που έγραψες είτε όχι. Έτσι, γιατί πρέπει να έχουμε καλούς τρόπους. Αλλά μη με διαγράφεις. Πληγώνομαι η δύσμοιρη.

Και, κυρίως, άμα με διαγράψεις, μην επιστρέψεις. Και, πάνω απ' όλα, μην πεις την παπαριά ότι έχασες τους φίλους σου επειδή διέγραψες το λογαριασμό σου. Είπαμε, είμαι αγενής, αλλά δεν είμαι και χαϊβάνω.