Όταν ο κόσμος καίγεται, το μουνί θα πρέπει να κρύβεται

Εντάξει. Το δηλώσαμε. Είμαστε όλοι κατά της βίας. Κατά της τυφλής βίας. Δε μας αρέσουν οι σπασμένες βιτρίνες καταστημάτων, τα καμμένα περίπτερα, οι λεηλασίες. Οι επαγγελματίες ήδη ζουν το δράμα τους με τα μέτρα που θα σώσουν τη χώρα από τη χρεοκοπία. Δε χρειάζονται κι άλλα χτυπήματα.

Κι εγώ είμαι κατά της βίας. Αλλά δεν κρύβω ότι είμαι λάτρης της γαλλικής επανάστασης. Το να τιμωρείς αυτόν που σου στερεί το ψωμί για να φάει παντεσπάνι, δεν είναι βία. Και ναι, Χατζηδάκια μας και Θοδωράκια μας (βλέπε Πάγκαλος). Εσείς τρώτε και πίνετε (κι ας λέτε καμιά φορά ότι μαζί τα φάγαμε) κι εμάς μας τρώει η αρκούδα. Αλλά μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο μαζοχισμός μας; Μέχρι πότε θα γουστάρουμε να μας τρώνε οι αρκούδες; Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε την ατιμωρησία όσων μας έφτασαν εδώ; Αφού δεν κάνουν κάτι αυτοί που ορίστηκαν ως εκπρόσωποί μας, θα το κάνουμε μόνοι μας. Η ώρα έφτασε.

Θυμίζω Πρωτομαγιά με Κακλαμάνη να τρέχει να κρυφτεί. Όλοι θαυμάσαμε το θράσος του να κυκλοφορεί ανάμεσα σε διαδηλωτές. Από τότε, περιορίστηκαν οι δημόσιες εμφανίσεις των εκπροσώπων που μόνο εμάς δεν εκπροσωπούν. Αλλά τώρα τελευταία, δεν ξέρω πώς και γιατί, ξεθάρρεψαν. Και κάτι τύποι σαν το Χατζηδάκη, άρχισαν να κυκλοφορούν ελεύθεροι σε ώρα διαδήλωσης. Να πω ότι είναι αφελής; Δε θα έπρεπε. Τόσοι άνθρωποι τον ψήφισαν γιατί πίστεψαν το αντίθετο. Να υποθέσω ότι είναι θρασύς; Και πάλι δε θα έπρεπε. Θα έπρεπε να τιμάει το λαό τον οποίο, υποτίθεται, υπηρετεί. Αλλά ποιος τον τίμησε αυτόν το λαό για να το κάνει κι αυτός. Μήπως μας περνάει για πρόβατα; Παίζει αυτό το σενάριο. Άμα βλέπει μόνο γκρίνια και καμία αντίδραση κι αν βλέπει τους ψηφοφόρους του να τον αντιμετωπίζουν με τον ίδιο σεβασμό που τον αντιμετώπιζαν κάποτε, λογικό είναι να σκεφτεί έτσι. Μόνο που τα πρόβατα οι ψηφοφόροι του δε βγαίνουν στο δρόμο. Μήπως σκέφτηκε ότι ξεχάσαμε το ρόλο που έπαιξε το κόμμα του κι αυτός ο ίδιος για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε; Μήπως φαντάστηκε ότι φάγαμε το παραμύθι που πουλάει η ΝΔ υποσχόμενη ότι θα μας βγάλει από την κρίση με τρόπο μαγικό; Για πόσο μαλάκες μπορεί να μας περνάει;

Κάτι μου λέει ότι ο τύπος βγήκε από τη Μεγάλη Βρετανία και πήγαινε στο Ζόναρς για καφέ. Άντε για επαγγελματικό ραντεβού. Γεύμα εργασίας ίσως. Με άλλα λόγια, την ώρα που ο κόσμος καίγεται, το μουνί χτενίζεται. Αντί να κρύβεται. Τι δουλειά είχες, μουνί μου... εεε... Κωστή μου ήθελα να πω, μια μέρα σαν αυτή, να βγεις στο δρόμο; Μήπως περίμενες να σε αντιμετωπίσουν και ως σωτήρα;

Και γιατί όλοι (ακόμα κι εγώ) μείναμε στον δαρμένο Χατζηδάκη και δεν κοιτάμε τους δαρμένους διαδηλωτές; Ποια περίπτωση έχει μεγαλύτερη βαρβαρότητα; Να σε δέρνει η εξουσία που σε έχει ήδη γαμήσει ή να δέρνεις την εξουσία που σε γάμησε;

Κανιβαλισμός θα μου πεις από τη μια, αλλά από την άλλη πρέπει κάτι να αλλάξει. Αν δεν αλλάξει η κατάσταση (αν δεν τιμωρηθούν  αυτοί που τα φάγανε χωρίς εμάς, αν δεν καθαρίσει ο τόπος από τα λαμόγια) ας αλλάξει το θράσος τους. Ας πάψει το κάθε σίχαμα να κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Κι ας πάψουν να παίζουν τα παιχνίδια τους εις βάρος μας. Ο κόσμος έχει αγριέψει. Από την πείνα είναι. Κι ως λάτρης της γαλλικής επανάστασης, θέλω να θυμίσω πώς τιμωρήθηκαν οι δυνάστες των πεινασμένων Γάλλων.

Άντε βρε! Και στα δικά μας!