Αυτές τις μέρες, φιλοξενώ τη φίλη μου τη Στέλλα από το χωριό. Μάλλον, από γειτονικό χωριό. Πρόσεξε τώρα, ιστορία η Στέλλα. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, ήταν πρώτο έτος στην αρχιτεκτονική τότε, είχε γνωρίσει τον Κώστα, που μόλις είχε αποφοιτήσει. Είχαν συναντηθεί κατά τη διάρκεια διακοπών συμφοιτητών και φίλων, με φίλους φίλων κλπ, δεν έχει σημασία. Έτυχε να κάτσουν δίπλα δίπλα, εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους, αλλά από την πρώτη στιγμή, ένιωσαν άνετα ο ένας με τον άλλο. Αυτό είναι χαρακτηριστικό των καρμικών σχέσεων. Αλλά δεν πήγε το μυαλό τους.
Η Στέλλα ζούσε στην Αλεξανδρούπολη και σπούδαζε στην Ξάνθη. Ο Κώστας ζούσε στο Παρίσι και σπούδαζε στην Αθήνα. Εκείνο το διάστημα, είχε αποφασίσει να μείνει στην Αθήνα. Ακολούθησαν αρκετά πήγαινε έλα Αθήνα Ξάνθη για ένα χρόνο. Στην πορεία, ο Κώστας χρειάστηκε να επιστρέψει στο Παρίσι. Τα πήγαινε έλα μειώθηκαν, αλλά κανείς δεν έλεγε να το τελειώσει. Κάποια στιγμή, η Στέλλα κουράστηκε. Θεώρησε πως η απόσταση είναι εμπόδιο και πως θα πρέπει να διακόψουν. Αλλά και πάλι, δε μίλησαν για τέλος.
Στην πορεία, η Στέλλα βρήκε τον Γιάννη και ο Κώστας, ποιος ξέρει ποια... Μετά από δύο χρόνια, ο Κώστας ήρθε στην Ελλάδα για κάτι δουλειές. Τηλεφώνησε στη Στέλλα για να συναντηθούν. Την πέτυχε σε κακή φάση με το Γιάννη. Ετοιμάστηκε να πάει να τον βρει, αλλά την τελευταία στιγμή, την έπιασαν οι ανασφάλειές της. Αυτός, έκανε μεγάλη επιτυχία με τη δουλειά του, χώρια ότι η οικογένειά του ήταν χωμένη μέσα σε υψηλούς κύκλους στο Παρίσι. Η μάνα του είχε γκαλερί κι ο πατέρας του, επίσης αρχιτέκτονας, από τους πολύ πετυχημένους. Και ο Κώστας στο γραφείο του να συνεχίζει την παράδοση. Και ήταν αυτός ο λόγος που γύρισε στο Παρίσι και δεν μπορούσε να το εγκαταλείψει. Η Στέλλα πάλι, με μάνα υπάλληλο σε λογιστικό γραφείο και με πατέρα ιδιοκτήτη ταχυφαγείου. Άλλο ένα σημείο που κάνει τη σχέση τους αταίριαστη. Τι νόημα θα είχε να πάει να τον βρει, αφού η σχέση αυτή ήταν καταδικασμένη. Αυτό σκέφτηκε και ακύρωσε το εισιτήριό της. Ο Κώστας της τηλεφωνούσε κι αυτή δεν τολμούσε να το σηκώσει.
Ο Κώστας αρραβωνιάστηκε μετά από τρία χρόνια. Με την κόρη ενός εισαγγελέα. Το έμαθε τυχαία από κοινή γνωστή, κοινού γνωστού, κάτι τέτοιο. Αλλά κι αυτή, έξι μήνες πριν, γνώρισε τον Τάσο. Δημόσιο υπάλληλο. Είχε τελειώσει στο μεταξύ με τις σπουδές της, έμενε στο δικό της σπίτι πλέον και δούλευε σε ένα γραφείο. Ζούσαν μια ήρεμη ζωή, χωρίς εντάσεις και χωρίς πάθη. Πήγαιναν μαζί σε γάμους και οικογενειακές και κοινωνικές εκδηλώσεις. Κάποια στιγμή, σκόπευαν να παντρευτούν.
Τη Στέλλα, είχα σχεδόν δυο χρόνια να τη δω. Από τότε που κατέβηκα στην Αθήνα. Την είδα πριν δυο μήνες και ξημερωθήκαμε κάνοντας αναδρομή στις ζωές μας. Ασφαλώς θυμήθηκε τον Κώστα. Λίγες μέρες μετά, του τηλεφώνησε. “Ποια είσαι”; τη ρώτησε. “Αυτή που κατάλαβες” του απάντησε. Και βέβαια κατάλαβε κι ας είχε τόσα χρόνια να της μιλήσει. Του έδωσε εξηγήσεις για το στήσιμο τότε που ήρθε και περίμενε να τη συναντήσει και ακολούθησαν τα σχετικά, “πού βρίσκεσαι”, “τι κάνεις στη ζωή σου”, “πώς περνάς”, “στείλε μου καμιά φωτογραφία” και έμειναν εκεί.
Ο Κώστας είχε ήδη χωρίσει με την αρραβωνιάρα όταν μίλησαν. Η Στέλλα, χώρισε πριν δυο βδομάδες με τον Τάσο. Δεν τα βρήκανε στα διαδικαστικά. Ξέρεις, ο Τάσος ήταν από αυτούς τους γαμπρούς που κάνουν συμφωνίες πριν προχωρήσουν σε τόσο σημαντικές αποφάσεις όπως ο γάμος. Από την άλλη η Στέλλα, και γι' αυτό είναι από τις λίγες φίλες που κράτησα από το παρελθόν, δεν κάνει συμβιβασμούς. Κι ας το έβαλε στα πόδια τότε με τον Κώστα. Κι ας έχει τις ανασφάλειές της.
Τώρα λοιπόν που ξεφορτώθηκε το μικροαστό και μπορεί και κυκλοφορεί ελεύθερα, ήρθε να με δει. Πριν λίγο, μπήκε από τον υπολογιστή μου να δει τα μέιλ της. Πρώτο στη λίστα, ήταν το όνομα Κώστας. “Πού είσαι, τι έγινες; Τα πήρες τα μέιλ μου; (για κάποιο λόγο δεν τα πήρε). Θα έρθω το καλοκαίρι και κοίτα να μην εξαφανιστείς πάλι”.
Δεν άντεξε να απαντήσει. Δεν έβρισκε τι να πει. Δεν τη χωρούσε ο τόπος. Βγήκε κλαίγοντας από χαρά, να πάει μία βόλτα για να πάρει αέρα. Ελπίζω να μη φτάσει περπατώντας στη Βουλιαγμένη και να θυμηθεί να γυρίσει πριν νυχτώσει.
Είναι κάποιες σχέσεις, οι οποίες δε γίνεται να τελειώσουν ποτέ. Κι όσο πιο έγκαιρα το καταλάβουν αυτοί που εμπλέκονται σ' αυτές, τόσο σε λιγότερες συμβιβαστικές λύσεις ξεπέφτουν.
Με συγκίνησαν τα άτιμα. Και σκέφτομαι ότι θα έχω και δικό μου άνθρωπο στο Παρίσι. Τι καλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου