Άνοιξη μοβ και να ζαλίζει

Το αποφάσισα και η απόφαση είναι οριστική και αμετάκλητη. Η Αθήνα είναι το καλύτερο μέρος για να περάσει κανείς την άνοιξη. Με όλη της τη βρωμιά, την καγκουριά, τη φτώχεια, τη μιζέρια, την ασχήμια, τη βαρβαρότητα, την εγκατάλειψη.

Προσωπικά την αγαπώ όλες τις εποχές. Και στις διακοπές. Κυρίως τότε. Γιατί είναι απαλλαγμένη από την καγκουριά και τη βαρβαρότητα. Όμως την άνοιξη είναι αλλιώς. Την άνοιξη οι αισθήσεις ζωντανεύουν και μας αναγκάζουν να καταλάβουμε πως είμαστε ζωντανοί.

Ζω στην Αθήνα εδώ και 5 χρόνια. Το πρώτο σοκ το έπαθα όταν άνθισαν οι νεραντζιές. Αυτό που δέχεσαι ένα χτύπημα και δεν ξέρεις από πού σου ήρθε, αλλά σε ευχάριστο. Τώρα πια έμαθα να κρατώ το άρωμα αυτών των λουλουδιών όλο το χρόνο, σε ένα βάζο με ανθόνερο. Και να θυμάμαι την άνοιξη.

Κι όταν λήξει η περίοδος της νεραντζένιας τζούρας, η Αθήνα δε θα μας αφήσει χωρίς ομορφιά. Θα μας φέρει το μοβ. Με τα δέντρα που μαδάνε και κάνουν και τους δρόμους μοβ. Άλλο ένα φαινόμενο που μου προκάλεσε ευχάριστο σοκ.

Μου φάνηκε σαν είδος ακακίας (που ήμουν έτοιμη να τη βαφτίσω αθηναϊκή) αλλά δεν έπαιρνα και όρκο. Έκανα ένα ιντερνετικό ψαχούλεμα να βρω με τι έχουμε να κάνουμε. Έμαθα ότι δεν είναι ακακία. Είναι δέντρο εξωτικό, μιμοζοειδές, το λένε γιακαράντα (δεν ξέρω αν θα θυμάμαι για πάντα αυτό το όνομα), ξεκουράζει τα μάτια μας και ομορφαίνει τις ζωές μας κάθε Μάιο. Περίοδος κατά την οποία επιβάλλονται βόλτες στο Ζάππειο και όπου αλλού κυκλοφορούν γιακαράντες.

Κι ενώ το μάτι χάνεται στο μοβ, από κάπου εκεί κοντά, μπορεί να μας αγγίξει η μυρωδιά ενός γιασεμιού, που κι αυτά δεν είναι λίγα.

Η άνοιξη στην Αθήνα είναι θαλερή, έχει χρώμα μοβ, μυρίζει και μας ζαλίζει. Όχι για να χαθούμε και να ξεχαστούμε. Αλλά για να σκεφτούμε, να νιώσουμε και να καταλάβουμε πως πάντα, ό,τι κι αν συμβεί, όσοι χειμώνες κι αν περάσουν από πάνω μας, όσοι βοριάδες κι αν φέρουν χιόνια και μπόρες και καταστροφές, όση παγωνιά κι αν αγγίξει τα σώματα και τις ψυχές μας, η άνοιξη θα έρθει. Κι εμείς θα ανθίσουμε.